Obrazy nieobecne

(2015)

instalacja dźwiękowa

Absent Images are kinds of audio-descriptions which,
by definition, do not meet all the requirements of the genre.
In the absence of the image, the word amplifies its overtones.
The word deconstructs the image,
when the image is analyzed. 
The word reconstructs the image,
when several different stories form a multi-layered and multi-threaded synthetic description.
 The word creates the image,
when each story, reaching the audience, has a chance to reassume the form of an image,
be it intangible, becoming a part of an individual iconography.

Absent images are retold over and over again.
They pass through the subjectivising filter of the tellers-senders.
The tellers become the medium in which transgression occurs, both on the visual and verbal levels.
The stories overlap and intertwine, forming a continuum of the matter of the image and the non-image reality.
The absent image becomes a space in which emotions, memories, and dreams are projected.

Each story has the potential of bringing a new being, many beings – intangible images – into existence.
Absent Images are a largely interactive work – new beings-images cannot come into existence without the presence of the recipient.

It is also a work that merely begins in one of the halls in the Castle (gallery in Poznan, PL).
The beings created there in the presence of the recipient can be passed on, persist and grow in subsequent stories, filtered through the subjective perception of subsequent senders

Obrazy nieobecne to rodzaj audiodeskrypcji
z założenia niespełniającej wszystkich wymagań gatunku.
Wobec braku obrazu słowo wzmacnia swój wydźwięk.
Wchodzi z obrazem w różne relacje, wykraczając poza funkcje czysto deskryptywne.
Słowo dekonstruuje obraz,
gdy jest on poddawany analizie.
Słowo odtwarza obraz,
gdy kilka różnych opowieści układa się wielowarstwowy i wielowątkowy syntetyczny opis.
Słowo stwarza obraz,
gdy docierając do odbiorców każda opowieść ma szansę przybrać ponownie formę obrazu, choć niematerialnego, stając się częścią indywidualnej ikonosfery.

Obrazy nieobecne opowiadane są wielokrotnie.
Przechodzą przez subiektywizujący filtr opowiadających-nadawców.
Opowiadający stają się medium, w którym dokonuje się transgresja zarówno w warstwie wizualnej jaki i werbalnej.
Opowieści nakładają się na siebie i przeplatają tworząc kontinuum materii obrazu i rzeczywistości pozaobrazowej.
Nieobecny obraz staje się przestrzenią projekcji emocji, wspomnień, marzeń.

Każda z opowieści ma potencjał powoływania do istnienia nowego bytu, wielu bytów – niematerialnych obrazów.
Obrazy nieobecne to praca w dużej mierze interaktywna – nowe byty-obrazy nie mogą być powołane do istnienia bez obecności odbiorcy.

To także praca, która zaledwie zaczyna się w jednej z zamkowych sal.
Powołane tam w obecności odbiorcy byty mogą być przekazywane dalej, trwać i rozwijać się w kolejnych opowieściach, filtrowane przez subiektywną percepcję kolejnych nadawców.
Tak długo, aż przystawanie do rzeczywistości materialnej nie będzie już zupełnie istotne.
To, co zostanie, to związek słowa z rzeczywistością obrazu, obrazu niematerialnego.

Współpraca: Justyna Dryl, Jędrzej Filuś, Kacper Ropelski, Aleksandra Reszeć, Michał Sierakowski, Marta Stachowska, Agnieszka Talaśka, Piotr Zaworski

powrót do pracy

Obrazy nieobecne

(2015)

instalacja dźwiękowa

EN

Obrazy nieobecne to rodzaj audiodeskrypcji
z założenia niespełniającej wszystkich wymagań gatunku.
Wobec braku obrazu słowo wzmacnia swój wydźwięk.
Wchodzi z obrazem w różne relacje, wykraczając poza funkcje czysto deskryptywne.
Słowo dekonstruuje obraz,
gdy jest on poddawany analizie.
Słowo odtwarza obraz,
gdy kilka różnych opowieści układa się wielowarstwowy i wielowątkowy syntetyczny opis.
Słowo stwarza obraz,
gdy docierając do odbiorców każda opowieść ma szansę przybrać ponownie formę obrazu, choć niematerialnego, stając się częścią indywidualnej ikonosfery.